sobota, 21 grudnia 2013

francuscy squatersi,papugi na wolności oraz jak poznałam ministra spraw wewnętrznych

Ostatnimi tygodniami Paryż zgłupiał. Zgłupiał w taki sposób który można by określić śmiało jako "sposób francuski". Już na początku grudnia wszędzie zaczęły pojawiać się jarmarki świąteczne a wszystkie większe centra handlowe (których o dziwo jest bardzo niewiele jak na tak duże miasto) zapełniły się ludźmi. Ja sama dostałam małej gorączki zakupowej, która występowała na przemian z gorączką właściwą i tak skończyło się na tym, że prezenty do Polski zrobiłam w 2 dni przed wyjazdem. Zanim jednak ten wyjazd nastąpił zdarzyło się wiele ciekawych rzeczy.


       Korzystając z bardzo przydatnego przewodnika po cikawych zakamarkach Paryża wybrałam się na zwiedzanie kamupsu Cité  . Według przewodnika każdy z budynków zbudowany był w stylu narodowości, które studiują na uczelniach w Paryżu. 
Cały kampus otacza przepiękny ogród w stylu angielskim a samo umiejscowienie akademików pozwala na szybkie dotarcie do centrum dzięki linii tramwajowej, pociągom oraz metru. Cudne otoczenie oraz tania kawa przyciągają studentów z wielu uczelni co jednocześnie sprawia, że o pokój tam jest bardzo ciężko.
 Z tego miejsca jest też bardzo blisko do parku, jednego z ładniejszych jakie widziałam w Paryżu do tej pory. Park jak park ..choć papug latających na wolności w takim miejscu bym się nie spodziewała. Przez chwilę myślałam, że to jednak odzywa się gorączka, a jednak nie. Prawdziwe papugi siedzące grupkami na bezlistnych
 jesiennych drzewach... Zdeycowałam, że koniecznie musze bardziej pozwiedzać dzielnicę 14, która przez turystów jest traktowana po macoszemu. Kolega odnalazł gdzieś informację, że nieopodal tego kampusu otwiera się nowy legalny squat artystyczny. Dla tych, którzy wiedza jaka jest oryginalna idea squatu, określenie "legalny" może się wydawać absurdalne. Paryscy artyści mają jednak zdecydowanie łatwiejsze życie kiedy godzą się na współpracę z miastem. W tym miejscu odsyłam do filmików na youtubie z likwidacji nielegalnych squat-ów przy użyciu uzbrojonej żandarmerii i taranu..
Cały punkowy artyzm upada w zderzeniu  francuską administracją więc koniecznie musiałam zobaczyć czy jednak taka współpraca jest w ogóle możliwa. Wsiedliśmy do pobliskiego tramwaju i juz po 5 minutach bylismy na własciwej ulicy. Akurat tego dnia artyści z grupy Collectif La Main rozpoczynali oficjalna działalność w przyznanym im  budynku i postanowili zrobić dzień otwarty dla wszystkich, którzy chcieliby zobaczyć jak wygląda "legalna okupacja" zabudowań.

Na miejscu okazało się, że budynek jest starą "prysznicownią". Jest to  jak można się domyśleć,  odpowiedni łaźni, ale z samymi prysznicami. Po wejściu od razu przywitano nas bardzo miło i zaproponowano oprowadzenie.
Po kolei zwiedzaliśmy zakamarki tego budynku odkrywając co rusz pochowane różnego rodzaju pracownie.Od jednego z członków kolektywu dowiedzieliśmy się, że budynek został im podnajęty na 3 lata i nie mogą oni tam mieszkać a jedynie używać jako przestrzeni do pracy twórczej.  Okazało się również, że prysznice, oryginalnie zamontowane w małych kabinach osłoniętych drewnianymi drzwiami nadal są w pełni sprawne. To wszystko tworzy ciekawą atmosferę i daje na prawde świetną akustykę. Po odśpiewaniu Madonny "like a virgin" do jednej z słuchawek prysznicowych poczułam, że jednak powinnam się zamknąć i dać mimowi grać Mozarta w spokoju.
pracownia biżuterii

prysznice
bardzo sympatyczny Portier
Wejście


Spędziliśmy tam bardzo miły czas i pomimo moich obaw nie poczuliśmy się jak w wylęgarni pretensjonalności a raczej jak w niewielkim wesołym miasteczku. Najwyraźniej Paryż umie dbać o swoich artystów.
pracownia rzeźbiarska
na tle pryszniców

W trakcie wakacji porobiłam dzieciom zdjęcia. Nie chwaląc się , wyszły całkiem ładnie więc postanowiłam podarować je rodzinie. Tak im się spodobały, że powiesili je w salonie. Najwyraźniej ktoś ze znajomych C. zobaczył te zdjęcia i dostałam propozycję by uwieczniła ważną uroczystość w jakimś lokalu. C. nie podała mi początkowo szczegółów tej pracy, wiedziałam jedynie że będzie mi towarzyszyć kręcąc całe wydarzenie...
Niedługo potem okazało się, że "uroczystość" to przyznanie orderu za zasługi a "lokal" to ministerstwo spraw wewnętrznych. Koleżanka C. chciała, żeby ktoś fotografował jej rodzinę w czasie gdy jej mąż zostanie nagrodzony przez ministra odznaką.mój amatorski aparat damy radę. Nie mogłam jednak odpuścić  takiej okazji zobaczenia miejsc gdzie zwykły śmiertelnik nie ma wstępu. Przygotowałyśmy nasze zaproszenia, dowody oraz sprzęt i ruszyłyśmy w kierunku ministerstwa. Kiedy bramę otwierali nam ochroniarze a nasz sprzęt został przeniesiony przez lokajów w białych rękawiczkach poczułam się dość dziwnie. Potem było już tylko bardziej francusko. Na miejscu była już żona nagradzanego polityka i od razu zaczęła mi pokazywać, które osoby należy fotografować oraz żebym najlepiej nie odstępowała jej męża z aparatem.

Zaraz przed podjęcie pracy zastanawiałam się czy i ja i
Tak też  zrobiłam. Mój poziom francuskiego wystarczył na szczęście na krótkie wymiany uprzejmości oaz przepraszanie gdy chciałam przejść w gęstym tłumie by uchwycić coś lepiej. Niestety sala oświetlona była kandelabrami i kryształowymi żyrandolami a takie oświetlenie utrudnia fotografowanie. Nie miałam jednak skrupułów z ustawianiem i przesuwaniem gości. Tylko raz przyszło mi do głowi (i lekko się pośmiałam), że jako członkowie wyższej klasy i wyrafinowanego towarzystwa nie często mają okazję do bycia ustawianym przez polską au pair. Cała impreza obejmowała picie szampana i długie przemowy polityczne. Oczywiście podejrzewam dla gości picie szampana  było główną przynętą bo przecież nie jakieś szczególne uczucia patriotyczne w piątek wieczorem...Na końcu na salę wszedł zastęp kelnerów ubranych w sposób, który myślałam występuje już tylko w filmach historycznych. Nieśli oni malutkie absurdalne tartinetki z różnymi cudami francuskiej kuchni.. Ja głównie spędziłam ten wieczór na opłaconym stalkerowaniu ważnych osobistości używając mojego oficjalnego tytułu fotografa. C. nakręciła też kilka wywiadów z gośćmi bankietu  w tym czasie ja zajmowałam się pakowaniem naszego sprzętu. Dopiero kiedy drzwi wielkiej złoconej bramy zamknęły się za nami poczułam jak surrealistyczna była ta sytuacja. Miałam wielkie szczęście sie tam znaleźć, ale przebywanie w towarzystwie francuskiej burżuazji przypomniało mi fragment filmu Bękarty Wojny. Brad Pitt ze swoim oczywistym amerykańskim akcentem próbuje udawać Włocha, będąc otoczonym przez nazistów. Wiem, że takie porównanie może nie być jasne dla każdego. Polecam jednak obejrzeć klip i wyobrazić sobie mnie z miną Brada...



W  następnym poście relacja już z Polski! Niesamowite powitanie, które zaserwował mi Śląsk, zajumane sery i błogosławieństwa systemu "Bla Bla Car"

Salut!
















poniedziałek, 9 grudnia 2013

urodziny,Marie Christine i wycieczka na Montmartre

Ilość ferii i dni wolnych, które przytrafiają się francuskim dzieciom sprawia, że czuję wyraźną niesprawiedliwość i od razu zamieniłabym się z nimi na miejsca. Kiedy ja byłam w ich wieku każdy dzień, który udało nam się wyłuskać z sytemu był celebrowany. Tutaj dzieci wiedzą, że nie minie miesiac a już na pewno będą miały jakieś 2 dni wolne (strajk,święto narodowe,święto pracy itp.). W tym wypadku były to dwutygodniowe ferie jesienne (zapytacie ..co?!)...Tak, tak ferie jesienne, których sensu nadal staram się doszukać. Niemniej jednak w ten czas rodzice zwykle również biorą sobie wolne na kilka dni i wyjeżdżają czy to do Bretanii czy do swoich maison secondare. Moja rodzina postanowiła pojechać do Futuroscope. Jest to wielki futurystyczny park z różnego rodzaju kinami 3 D i 4 D znajdujący się na południu Francji.
Futuroscope
Niestety B. okazał się za mały na takie rozrywki co oznaczało, że miałam z nim zostać sama na 2 dni. Nie było by w tym nic specjalnego bo takie sytuacje już mi się zdarzały gdyby nie perspektywa moich urodzin. Udało mi się w tym poście użyć frazy "kiedy ja byłam w ich wieku" co automatycznie klasyfikuje mnie w kategorii starego próchna. Właściwie więc nie powinnam już obchodzić moich urodzin a na pewno nie robić z nich "wielkiego halo". Tutaj natomiast kiedy przychodzą takie momenty zdarza się mi odczuwać brak bliskich podwójnie mocno. Nie chodziło mi o jakąś celebrację tego dnia a jednie o tęsknotę za kontaktem z rodziną i przyjaciółmi. Mąły B. okazał się jednak bardzo posłuszny i chętny na wszystkie moje pomysły choć z racji jego wieku (kiedy to dzieci NIGDY się nie męczą) i mojej podstarzałości bywało ciężko. Kiedy rodzina wróciła udało im się mnie zaskoczyć ponieważ przygotowali dla mnie tort oraz prezent w postaci zestawu małych przewodników po Paryżu oraz suszarki do włosów. Był to bardzo miły wieczór zakończony degustacją nalewki, którą tu przywiozłam. Zapomniałam jedynie powiedzieć C. jak należy to pić (mały kieliszeczek) zanim nalała mi pół szklanki. Jak wiadomo butelka nalewki działa tylko w jedną stronę więc pozostało mi jedynie "nie zmarnować" wytworu mojej babci. W ramach moich urodzin odbyła się jeszcze jeden event. Spacer po Paryżu z kolegą zakończony w dość dziwnym stylu. Wracając z pod wieży Eiffla kolega I. opowiadał mi jak ciężko dostać w Paryżu fotel biurowy w rozsądnej cenie i że własnie jest na etapie intensywnych poszukiwań. Rozmawiając o tym nagle się zatrzymaliśmy ponieważ naszym oczom okazał się cud na miarę paryską właśnie. Stał przed nami idealny,skórzany fotel biurowy, pozostawiony od tak, koło kosza na śmieci. Kiedy już ochłonęliśmy z szoku zdaliśmy sobie sprawę, że nie jest to taki zupełny przypadek (choć nadal niesamowity zbieg okoliczności) ponieważ znajdowaliśmy się w jednej z bardziej szykownych dzielnic Paryża (16 dzielnica). Takie skarby prawdopodobnie wyrzucane są tu częściej. Jednak jako, że byliśmy już po 2 butelkach wina , uczciliśmy to znalezisko szalonym fotelowym zjazdem w dół jednej z tych eleganckich ulic.
Marie Christine
Mam nadzieje, że moje krzyki pobudziły śpiących tam burżujów i byli oni co najmniej kontent, że dostarczyli plebejuszom takiej rozrywki. Marie Christine  (tak ochrzciliśmy nasz nowy pojazd) dowiozła nas aż do stacji metra gdzie wzbudziliśmy ogólną wesołość. Ludzie czekając tam na metro co prawda już byli nieźle "rozweseleni", ale Marie-Christne pozwoliła nam nawiazać bardzo zabawne rozmowy z każdym kto był zainteresowany jej historią.  Wciśnięcie MC przez bramki wymagało pomocy ze strony naszych nowych znajomych.
W samym wagonie metera również zrobiliśmy coś a la tour de train pozwalając aby MC jeździła swobodnie po całym wnętrzu. Ostatecznie "dziewczyna" miałą niesamowite szczęście bo znalazła ona nowy dom i właściciela.
W tym samym tygodniu wybrałam się z koleżanką Aleksandrą na nocny spacer. Wylądowałyśmy na Pigalle gdzie lądują wszystkie dziewczyny bez konkretnego celu w życiu. Z tą różnicą, że my nie poszłyśmy tam zarabiać a jedynie pooglądać wystawy i zacząć wspinaczkę na opustoszały Montmartre. Słowo "opustoszały" brzmi dziwacznie kiedy mówię o turystycznej części Paryża, ale inaczej tego nie można nazwać. Ulice za dnia pełne turystów straganów i drobnych złodziei, nocą wyludniają się doszczętnie. Jest to dziwne uczucie, spacerować po Montmartre tylko we dwójkę. Idąc jednak pod górę znalazłyśmy kolejne cudo. Wózek sklepowy z Leader Price. Został on smutnie porzucony w połowie trasy. Prawdopodobnie ktoś się poddał próbując coś wwieźć na górę. Uznałam ze co jak co ale Aleksandra powinna zostać dostarczona na szczyt w iście królewskim stylu i zafundowałam jej przejażdżkę zaraz pod sam Sacre Coeur.Po drodze dołączyłą się do nas nawet pewna sympatyczna dziewczyna i pomogła mi pchać wózek przez jakiś czas.
Aleksandra na Montmartre
Oczywiście na szczycie doczepili się do nas Panowie Kamilowie* i już było po zabawie. Udało nam się jednak przespacerować po nocnym Montmartre i zaliczyć kilka kontemplacyjnych rozmów (bo do czego innego nastraja nocny Paryż?)
Z miejskich przygód mogłabym utworzyć całkiem niezłą powieść sensacyjną, ale nadal mam wrażenie, że moje pisanie nie oddaje nawet w połowie klimatu tego miasta. Gdybym pisała o samych superlatywach byłabym mało wiarygodna. Następny wpis poświęcę zatem na wypisanie niewątpliwych wad tego miejsca. Będzie to już coś innego niż zapiski niezadowolonego turysty. Tym razem mogę śmiało powiedzieć, że mieszkam tutaj już od 5 miesięcy i  czuję że mam prawo coś poważnie skrytykować.
Nie będzie to samo narzekanie. Będzie to narzekanie przyprawione szczyptą faktów.

*Pan Kamil taki mianem nazywamy Arabów ponieważ doradzono nam żebyśmy unikały określenia "arab" w rozmowach na ulicy. Osobiście uważam, że to istny cyrk żebyśmy musiały mówić szyfrem nawet jeśli używamy oficjalnej nazwy narodowości!
 ..(ale o tym własnie w następnym poście)

piątek, 8 listopada 2013

Mały nerwowy ratlerek porzuca Paryż i wyrusza do Amsterdamu

Sikaliście kiedyś w stresie? No to wiecie jak się czuję w moich godzinach pracy. Rozmawiałam z koleżankami au pairkami i okazuje się, że mamy podobne odczucia. Mieszkając z pracodawcą człowiek zmienia się w zestresowanego ratlerka z wielkimi oczami.
Możliwe, że same sobie to roimy, ale ta praca do łatwych nie należy i jeżeli ktoś myśli, że będzie się czuł jak by pomagał w domu u dalekiej rodziny to się niestety myli. Jeżeli w grę zamieszane są pieniądze w tym twoja cotygodniowa wypłata, automatycznie stajesz się pracownikiem.
A w wypadku akurat tej pracy ustalenie statusu jest bardzo trudne. Po całym tygodniu i nieszczęsnych środach (dni wolne od szkoły=cały dzień z dziećmi) przychodzi weekend i wtedy właściwie odbijamy sobie wszystkie niedogodności. Kiedy przez cały czas starasz się być autorytetem i wzorem dla dzieci, w weekendy można w końcu pobyć sobą i trochę się wyskakać. Miasto jest wielkie i jeżeli chce się zrobić coś konkretnego należy to uprzednio dobrze przemyśleć. W książce Paryż na Widelcu autor sam mieszkający w tym mieście od kilkunastu lat przyznaje, że nie poznał jeszcze wszystkich tajemnic a ciągle odkrywa coś nowego. O nieprzewidywalności tego miejsca sama zdążyłam się już przekonać.
Światła Paryża
Jeden wieczór, który miał okazać się klapą przerodził się w progangsterski taniec z w klubie, gdzie zamiast podłogi była wielka piaskowa plaża. Brzmi absurdalnie, ale coś takiego zdarza sie własnie wtedy kiedy myślisz, że to miasto cię zmięło i wypluło i właściwie trzeba już wracać do domu. Zawsze powtarzałam, że jeśli chce sie żeby coś się działo trzeba ku temu stwarzać okazje. Wyjść gdzieś, coś zacząć tworzyć czy po prostu powygłupiać się ze znajomymi. Tutaj na prawdę wystarczy...wyjść.
Plan planem, ale Paryż ma twoje plany w dupie.
Czas czasem, ale twój czas również należy do tego miasta.
Nigdy nie wiesz czy akurat kiedy śpieszysz się odebrać dzieci ktoś nie postanowi wskoczyć pod pociąg metra i zablokować twoją linię na 45 minut (zeszły poniedziałek).
Bar do którego właśnie wszedłeś zamyka się beszczelnie o godzinie drugiej, podczas gdy w tym samym momencie metro przestaje działać dzięki czemu utknąłeś w dzielnicy, której zupełnie nie znasz (poprzedni weekend). Sama też potrafię się wkopać jak wtedy gdy bezwiednie rzuciłam bardzo niestosowny żartem do grupy Niemców, że jest ich tak dużo tutaj jak w jakimś obozie..(zajęcia z francuskiego).

Światła Amsterdamu
Mogłabym wymieniać jeszcze wiele takich sytuacji, ale nie będę sobie odbierać przyjemności z pisania tego bloga i po prosu będę je porcjować. Jestem w te chwili do tyłu ze wszystkim co chciałam tu opisać.
Mam tak dużo pomysłów ,że czasem po drodze je gubię i właściwie następny wpis będzie tym własciwym. Opisze w nim nie tylko moje urodziny w których brał udział niespodziewany gość, wyprawę nocą na Montmartre oraz Halloween.

Halloween, które spędziłam w Amsterdamie-wszystko tanim kosztem i to w doborowym towarzystwie. Poniżej tym razem zamiast planowanego filmiku z Paryża...filmik z Amsterdamu ;)


        


Ps. własnie otwarłam moje konto we francuskim banku co udało mi się załatwić zupełnie samej i bardzo mnei to cieszy...w przeciwieństwie do salda na tym koncie.

Salut!

poniedziałek, 30 września 2013

Deszcz w Paryżu jest tak samo mokry jak gdziekolwiek indziej.. do króćset!


Jestem z powrotem w Paryżu już od kilku tygodni Wszelkie formalności dotyczące szkoły i konta bankowego powoli dobiegają końca i właściwie żyć nie umierać. No, ale co z tym życiem właśnie?Mój typowy dzień zaczyna sie od wspólnego śniadania z rodziną. Potem C. decyduje czy ja mam odprowadzić dwójkę dzieci do szkoły czy ona to zrobi. C. pracuje jako freelancer dzięki czemu zazwyczaj ma bardzo elastyczny grafik. Następnie ja wybieram się do mojej szkoły w Paryżu, gdzie spędzę 3 godziny. Zajęcia kończą sie ok godziny 15 dzięki czemu mam sporo czasu żeby wrócić i odebrać dzieci ze szkoły. O 16:30 muszę juz czekać na nie razem z ich "przkąską przed przekąską". Tak to nazywam kiedy dzieciak nie moze wytrzymać bez czegoś w ustach w drodze do domu (8 minut). Na miejscu ogarniam ich rzeczy pozwalam się trochę bawić a w miedzy czasie podaję im ""wlaściwą" przekąskę. Następnie ze szkoływ raca L. najstarszy z dzieci i równiez trzeba go czymś nakarmić. Nie dokońca mi to pasuje bo dołownie za godzinę jest doś duża kolacja, ale może to ja jestem złą głodzicielka dzieci?
pchli targ w Marais

Kolacje przygotowuję ja. Jest to zwykle jakaś mieszanka warzyw plus ryz, makaron lub kuskus. Na kolacje dzieci nie moga jeść mięsa i powoli moje pomysły na urozmaicenie posiłków sie wyczerpują. Zawsze mogę ich zaskoczyć jakimś wspólnie przygotowanym deserkiem jednak to wiąże się z demolką w kuchni którą nikt inny jak właśnie ja będę musiała ogarniać. Zawsze kiedy przychodzą mi do głowy tego typu "wspaniałe" pomysły przypomiam sobie jak małą M. chciała wsadzić rękę w ogień na kuchence, żeby zobaczyć czy to niebieskie jest ciepłe.  W ostatniej chwili wykrzyknęłam -JESSSUUZZMARJA-i oczywiście do tej pory dzieci chodzą i powtarzają śmiejac się cos a la"Jiizzuuummeria!!"..
Dość o mnie. Może coś o Paryżu? Już od dłuższego czasu chodził po mnie pomysł na temat kolejnego wpisu....


-MODA W PARYŻU-.
Oczywiscie chyba nie ma bardziej typowego skojarzenia z tym miastem jednak wydaje mi się, że uda mi sie was zaskoczyć. Jjedyn słowem? Nuda. Jeżeli spodziewaliście się, że po Paryżu chodzą jakieś celebrytki ubrane w wymyślne kreacjie, morze hipsterek w creepersach i szytych strojach czy też luksusowe kobiety obwieszone złotem to zdecydowanie mówicie o turystach. Paryżanie noszą się bardzo normalnie a wręcz nudnie. Kolory, które widzi sie na codzień są bardzo maskujące i zazwyczaj też w stonowanym zestawieniu. Co więcej po przekroczneiu pewnego wieku osiaga się kolejne levele ubioru. Każda z grup wiekowych ma swój styl i zwykle się go trzyma. Mamy koło 30 wyglądają jakby wszystkie kupowały w jednym miejscu. Panowie choć eleganccy to do 25 roku życia wszyscy wyglądają również podobnie. Wydaje mi się, że hipsteryzm tutaj tak sam nasycił się sobą, że przeszedł do mainstreamu i ostatecznie został zaakaceptowany jako coś w czym można iść do pracy. Nie wiem czy jasno to określam, ale najciekawiej ubierają się  na prawdę turyści bądź zagraniczni studenci. Uwielbiam natomiast przyglądać się tutejszej modzie wśród nastolatków. Coś co można by nazwać hipsterstwem u nas , tutaj jest do kupienia w H&M czy w specialnie przebranych grzebakach (lumpach,secondhend-ach). Ceny w tych grzebakach są absurdalne a właściciele liczą na młodych pseudo hipisów, desperacko pragnących dróżnić się od tłumu.
Tematem też idealnie zbiegłam się w czasie z Paris Fashion Week. Nie miałabym pojęcia, że to własnei teraz odbywa się słynny tydzień mody, gdybysmy przez przypadek nie wpadly na namioty rozstawione przez organizatorów. I wtedy też pierwszy raz w życiu widziałąm modelki "wybiegowe". Te tak zwana wieszaki. Wybierałam sie wtedy własnie na piknik z koleżankami au pairkami, kiedy spotkałam otoczoną przez fotografów i gapiów modelkę. Dziewczyna najwyraźniej miała wolne i poszła sobie do parku zrobić przerwę przed pokazami. Wyglądała jak kosmitka. Miała w sobie coś niesamowitego.. .


Gosia i Ola
Montmartre
Od teraz jesteśmy Aleo, Jess i Alex

zaraz mnie zlało



duży wybór wszelakich zabawek tylko na Monmartre ;)
Dla mnie sam fakt, że można być tak chudym i tak sprężyście chodzić był interesujący. Do tej pory nie wiem jak nazwać uczucia, które we mnie wzbudziła. Była piękna i uśmiechnęta, ale było w niej cos takiego, że miałam uczucie jakby to był kontakt z cywilizacją pozaziemską Potem spotkałam jeszcze kilka takich dziewczyn. Od razu można poznać, że są modelkami. Nie tylko po ich wyglądzie ale też po tej specyficznej aurze, którą w okół siebie rozsiewają. Możliwe, że jest to coś co sami sobie wmawiamy i doprawdy zdumiewa mnie jak można opiewać sylwetkę, która nie występuje nigdzie w około.
Poczułam, że koniecznie musimy już usiąść i coś zjeść bo ja głodna na pewno nie chodze tak sprężyście a raczej czołgam się wołając o pomoc...
spacer w kacową niedzielę
Miasto odkrywamy tak na prawdę w weekendy. Na porządne zwiedzanie czy tam sensowne poruszanie się po mieście trzeba się jednak przygotować i zrobić dzień wcześniej jakiś plan. Bez planu też można swietnie pospacerować, ale wtedy to już spacer liczony w kilometrach. Metro.Tam zawsze coś ciekawego moze się zdarzyć o czym przekonałą się koleżanka Gosia, która napotkała w nim swojego pierwszego stalkera.,..
Nie boimy się jednak bo tu zapewniają nas Paryż to miasto bezpieczne (ekhm)... tak oczywiście w brew jakiemu kolwiek rozsądkowi zadażyło mi się już któryś raz wracać samej do domu w nocy (właściwie nad ranem). Kuszenie losu to chyba mój ulubiony sport. Nocne życe Paryża jest jednak tak atrakcyjne, że po prostu nie mogę się powstrzymać. Już podczas pierwszej takiej wyprawy trafiłyśmy na ludzi, którzy pomogli nam trochę poznać kparyskie kluby. Jako au pairki nie bardzo możemy szaleć z wydawaniem pieniedzy a praktycznie do każego klubu kwota minimalna za wstęp to 10 euro. Nie jest to dla nas ani za dużo ani za mało jednak każdorazowo kombinujemy jakby to tu zaoszczędzić. Miasto jest drogie i za wszelkei rozrywki trzeba płacić. Z dobrym planowaniem można koszty znacznie ograniczyć. Już w następnym poście postaram się porównać wyjscia w Polsce do tego jak wyglądają moje weekendy tutaj.
Pod spodem kolejny filmik który chyba i trak wyraża wiećej niż 'kurcze' moja pisanina!

Salut!

poniedziałek, 16 września 2013

Rytualny ubój zwierząt, jachty większe niż domy i kaktusy, które chcą cię pożreć

Mijał pierwszy tydzień pobytu w La Croix Valmer i trzeba było zrobić zapasy na następne kilka dni. Wybrałam się z tatą dzieci na zakupy dla 17 osób. Nie wiem w ogóle jak się robi coś takiego...Wrzucasz wszystko jak leci czy poprostu polujesz na dzika i dzielisz mięso po równo w stadzie? Abstrakcja tak wielkich zakupów okazała się jednak czymś normalnym w supermakecie. Był to ogromny Carrefour z ogromnymi wózkami i praktycznie każdy robił tam (bez niespodzianek) ogromne rodzinne zakupy. Miałam okazję się przyjrzeć z bliska co się kupuje we Francji na obiad. Pełno warzyw w tym chyba największe powodzenie ma ta nieszczęsna cukinia (na którą i ja i dzieci niemożemy już patrzeć). Warzywa w ogóle są dość sporą częscią posiłków  często jedyną. Mięso nie jest stałym elementem obiadu a zamiast tego na stole zawsze stoją sery. Gdy tak spacerowałam po tych kilometrowych uliczkach natrafiłam na coś co mnie nieco zszokowało. Całe stoisko z produktami Halal. Dla tych, którzy nie wiedzą Halal to rytualny ubój zwierząt praktykowany w religii ismalmu , który obywa się w ten sposób, że podcina się gardło np. kozie i czeka aż ta wykrwawi się na śmierc. Zwierze powinno być przez cały czas przytomne. Jeżel ktoś ma ochotę się dowiedziec więcej to odsyłam do youtuba, ale nie polecam tego oglądac jeżeli ktoś ma słabe nerwy. No więc stoję tam i nie wierzę (dobór słów zamierzony). Tata dzieci spytał mnie o co chodzi więc zaczęłam mu tłumaczyć, że w Polsce jest to zabronione i że mi samej jest ciężko zrozumieć ten "zwyczaj". M. popatrzył na mnie zdzwiony i spytał czy rzeczywisćie w Polsce ograniczana jest wolność religijna. Zamiast zwrócić uwagę na to jaki to jest rytuał to bardziej zaznaczył fakt, że zakaz tego obrządku to pewnego rodzaju dyskryminacja religijna. Wtedy pomyślałam, że za dużo tolerancji jest gorsze od umiarkowanego konserwatyzmu i na tym polu z pewnością nie zgadzam sie z Francuzami. Po tych zakupach wbiliśmy się naszym obciążonym autem w rząd aut kierujących się w stronę St. Tropez.Ta droga zawsze jest niesamowicie zatłoczona także jak najszybiej próbowaliśmy zjechać na La Croix Valmer. Już wtedy zdałam sobie sprawę, że muszę dokłądnie zpalanowac mój wypad do St. Trpez jeśli chce wrócić przed zachodem słońca. Podczas jednej z wspólnych kolacji dowiedziałam się, że wujek dzieci E. ,brytyjczyk wybiera sie kóregoś dnia właśnie do St.Tropez.


Spytałam czy mogę sie zabrać z nimi i dzięki temu zaoszczędziłam sobie wiele kłotopu z przejazdem. Ewan, Joe i Matt byli bardzo zadowoleni z wakacji , ale ich brytyjska cera wymagała dużych ilości kremu i raczej nie było mowy o za długim siedzeniu na słońcu. Mi to odpowiadało ponieważ dzieki temu czekał mnie intensywny spacer i mogłam sobie pochodzić też we własnym tempie. Gdy przyjechaliśmy wcześnie rano do St. Tropez już wtedy znalezienie miejsca parkingowego niezbyt daleko centrum było trudne. Na szczęście udąło nam się i zraz rozpoczęliśmy spacer wzdłuż portu co jest obowiazkowym punktem programu każdego turysty.


Zaczęliśmy od "normalnych" jachtów aż do niesmaowicie przesadnych monstrów . Na niektórych własciciele dopiero jedli śniadanie, obsługiwani przez swoją załogę. Było to bardzo surrealistyczne doświadczenie. Przechodziliśmy jak wzdłuż ekspozycji w muzeum bogactwa, luksusu i przesady . Normalnie było by mi głupio iść i oglądać czyjś jachty gdy właściiel dalej na nim jest i mało tego , leży ostentacyjnie na wbudowanym w pokład łóżku. W tym wypadku byłam jedna z osób w tłumie gdzie każdy bez skrępowania oceniał coraz to bardziej wymyślne innowacje w konstrukcjach statków. Przykłądowo, jedna z takich łodzi miała własny basen na dachu , obok tego otwartą jadalnie z wielkimi parasolami a nawet miejsce na helikopter. Szłam i się śmiałam bo po prostu nei rozumiem czemu ktoś mógłby potrzebować łodzi większej niż niektóre otaczające je budynki. Może nie chodzi o potrzebę, ale bardziej o jakiś kompleks? W tę wersję jestem skłonna uwierzyć bardziej.. Wokół portu jest pełno szykownych stylowych restauracji. Talerz małży dla dwojga kosztował 160 euro, ale jakoś nie byłam głodna. We Francji większośc retauracji i kawiarni wystawa swoje stoły i krzesła w ten sposób, żeby goście mogli oglądać przechodzniów i to co się dzieje na ulicy. Tutaj  bogate rodziny i wymuskani panowie po 50-tce siedzieli oglądajac swoje jachty samym będąc oglądanymi przez licznych turystów. Bradzo mnie śmieszyła abstrakcyjność tej sytuacji. Majac w głowei filmy serii "Żandarm z St. Tropez" poczułam się nieco zawiedziona, ale nie mogłabym wymagać tego samego klimatu co kilkadzieisąt lat wcześniej. Wróciliśmy stamtąd zaledwie po 3 godzinach i zaczęliśmy sie przygotowywać do wyruszenia z pozostałymi członkami rodziny na jakąs odludną plaże. Jak sie okazało to miejsce już wcześniej widziałąm na jednej z moich morderczych wypraw i wiedziałam czego się spodziewać. Zero sklepów, zero cienia i ogólnie po takim dniu można zostać podanym jako kotlet dobrze wysmażony w jednej z nadmorskich restauracji. Jako że nie mogę usiedzieć na miejscui opalanie się mnie nudzi, wybrałam się od razu na niewielką obrośniietą kaktusami górę. Po drodze wyłaczylam muzykę z słuchawek zeby na chwile posłuchać morza.








Kiedy dotarłam na szczyt i chciałam sobie właczyć Woodkid-"Brooklyn" zorientowałam się, że po drodze w tych haszczach gdzieś musiałam zgubić moją małą mp4 wraz z cennymi słuchawkami. Nie cierpię wydawać dopiero co zarobionej kasy, ale te słuchawki to był zakup-inwestycja jako, że praktycznie nie ruszam się bez muzyki z domu. Wpadłam w rozpacz i panikę i zaczęłam przeszukiwać dżungle złożoną z ostrokrzewów, kaktusów i wszystkiego co złe (ZUS,VIVA,Miley Cyrus). Żeby jaśniej nakreślić sytuacjię...kiedy dotarłam na szczyt byłam cała poraniona po nogach bo każda z miliona ścieżek była bardzo zarośnieta. Juz na wstępie moich poszukiwań straciłam nadzieję i po prostu chciałam się wydostać z tego kłującego piekła. Kiedy wrociłąm na plażę wpadłam w cichą żałobę. Nie mogłam jednak tak po prostu odpuscić i wróciłam się na trasę z powrotem w górę. Było jakieś 45 stopni a ja bez maczety i wody szukam czegoś co jest wielkości pudełka od zapałek z czarnym kabelkiem.
Oczywiście nie udało mi się i tym razem... wracając zrezygnowana na domiar złego zgubiłam szlak. Wlazłam w jakieś hasioki i rozcięłam sobie nogę. Jeden z krzaków był wyjątkowo uparty i zahaczył się o moją bluzke. Gdy tak się z nim mocowałam dostrzegłam, że wisi z niego moja cudowna mp4 wraz z słuchawkami. Ten mały dziad musiał mi ją już wczęśniej podwędzić z kieszeni kiedy przechodziłam i przysięgam jak kocham naturę  wyrwałabym go wtedy  z korzeniami. Nie wiem czy to cud, ale inaczej nie jestem w stanie tego opisać....To było jedno z pozytywnych zdarzeń nad morzem. Cały wyjazd jednak dobiegał końca i muszę przyznać, że wtedy już miałam dosyc wszelkiego podróżowania i pomimo tego, że miałam wielkie szczęście pozwiedzać Francję wzdłuż i wszerz to jednak 2 miesiące na walizkach wykańcza....A  teraz z powrotem Paryż !
Salut!

piątek, 6 września 2013

La Croix Valmer,gołe pośladki i ryby w kubeczkach

 Z dość przyjemnie wietrznego Annecy wjechaliśmy autostradą do… piekła. Kiedy wysiadłam z naszego klimatyzowanego auta poczułam co znaczy określene  „problemy pierwszego świata”. Automatycznie pragnęłam znaleźć jakieś chłodne miejsce, ale czekały na nas nasze torby do rozpakowania. Dom do którego przyjechaliśmy jest wynajmowany przez moją rodzinę na wakcje i zjeżdżają się do niego wszyscy krewni. Czym to skutkuje? Tabunem dzieci… Rodzina dzieli się na pół i wybierają jeden z dwóch dostępnych domów , każdy bardzo blisko morza (ok 5 minut na nogach). Tym razem jednak nie miałam swojego pokoju i musiałam go dzielić z M. i jej kuzynką. Brak prywatności to jedna z tych rzeczy z którymi musiałam się po prostu pogodzić podejmując ten styl życia. Nie jest źle i bywa zabawnie  kiedy  ‘’przypadkowo” mały B. wchodzi do łazienki w trakcie gdy borę prysznic bo koniecznie chce się ze mną wykąpać. Kryminał jest mi chyba przeznaczony.

Łącznie w obu domach było 17 osób w tym ośmioro dzieci i mały bobas. Dla rodziców ten wyjazd był wyjątkowo nastawiony na tzw. Leżing, plażng smażing. Tak naprawdę to nie za bardzo można robić więcej przy takiej temperaturze. Jako, że dzieci miały kuzynów i kuzynki do zabawy moim obowiązkiem było jedyne pomaganie przy gotowaniu i czasem przygotowywanie kolacj. Kiedy wszyscy ruszali na plaże ja planowałam co by tu zrobić ciekawszego niż leżenie. Pewnego popołudnia poszliśmy na mała wycieczkę (sami stanowiąc doś pokaźną grupę) do parku narodowego znajdującego się nieopodal. Są tam kilometry trasy wzdłuż brzegu. Zdobyliśmy wspólnie tylko początek z racji tego, że dalej zaczynał się szlak  dla bardziej odpornych . Doszliśmy do miejsca Krokodyla Skała i tam spędziliśmy kilka godzin nurkując wzdłuż okalającej go rafy. Ryby w ogóle się nie boją i praktycznie można było by je z łatwością złapać. Ale why ? Czemu łapać ryby i męczyć je w kubeczku? Na to nie potrafi odpowiedzieć nikt, chyba tylko moje dzieci. Poza męczeniem rybek kijkami dzieciom również przypadła do gustu plaża nudystów znajdująca się nieopodal. Plaża to może za dużo powiedziane. Jest to malutka urokliwa zatoczka wchodząca w skały. Można by ją z łatwością przeoczyć gdyby tylko co jakiś czas na skały nie wychodzili nudyści podziwiać widoki. Jeden z takich panów przysporzył dzieciakom nie lada zabawy kiedy to majestatycznie stanął nad nami obserwując zachodzące słońce w oddali. Sceneria była by bardzo romantyczna gdyby  ten „Pan Słońce Peru” nie paradował przed nami ze swoimi zesmażonymi pośladkami. Nie wiem czemu (i trochę mnie to niepokoi), ale zaraz po tej mieszance wizualnej wszyscy zrobili się głodni i trzeba było szybko wracać nakarmić dzieciaki. Następny dzień miał wyglądać tak samo czyli śniadanie na tarasie i szybki wypad na plażę gdzie w sumie z przerwą na obiad spędzilibyśmy cały dzień. Nie przemawia do mnie takie wylegiwanie się i właściwie nie lubię się opalać. Zaplanowałam sobie pozwiedzać trasy we wspomnianym wyżej parku. Któregoś razu zdecydowałam się pokonać najdłuższą z nich i tym samym obejść dwa główne punkty widokowe w jeden dzień. Najwyraźniej ośrodek zdrowego rozsądku znajduję się gdzieś w okolicach paznokcia dużego palca u stopy bo musiałam go z nim stracić (patrz post wcześniej). Nie przewidziałam tego, że słońce dowali mi tak bardzo i całą butla wody nie wystarczy na pokonanie 15 kilometrów po niezalesionych górach. Niestety nie było już wyjsca. Doszłam w najdalszy odcinek trasy i trzeba było jeszcze jakos wrócić…c.d.n
Salut!





Poniżej mały filmk z wyprawy...

środa, 28 sierpnia 2013

Bardzo cieżko narzekać kiedy jest w około ciebie tyle sera..



Moje 4 dni z rowerem dokładnie sobie zaplanowałam. Cała trasa dookoła jeziora to ok 50 km, ale postanowiłam na razie zbadać każdy z odcinków trasy. Sama trasa do Annecy jest tak niesamowicie przyjemna że popełniałam grzech rowerzystynumer jeden. Tj słuchałam muzyki na słuchawkach. No bardzo mądrze…ale droga jest tak świetna że po prostu nie mogłam się powstrzymać.  Te 20 km mija tak szybko że nie wyobrażam sobie c isnąć się w tym samym momencie w jakimś aucie. Od przyjazdu tutaj kusiło mnie jednak miasteczko po drugiej stronie jeziora, które widziałam z okna.  Już na początku trasy zrobiło się ciekawie kiedy spadł mi łańcuch a ja jak ta głupia krowa  nie mogłam sobie  ztym poradzić.
Co zazwyczaj robi głupia krowa? Tarasuje drogę. Tak też zrobiłam. Na szczęście pojawiła się para bardzo miłych Niemców (oksymoron) i pomogli mi założyć łańcuch (czy to nie zabawne : Niemcy+ łańcuch..mnie to bawi). Do Talloir jechało mi się świetnie choć była to trudniejsza trasa niż zazwyczaj. W połowie drogi nie mogłam się oprzeć i wlazłam do wody. 
Po szybkim objerzeniu Talloir postanowiłam zabrać się za szczyt górki u stóp której leży to miasto. Tym samym obrałabym drogę powrotną do St. Jorioz i zrobiła trasę dookoła jeziora. Zapomniałam jednak ze nie jestem z metalu i niestety w połowie góry zabrakło mi sił ponieważ nie przygotowałam się odpowiednio do tego wyczynu. Zjeżdżajac z tej góry pokonana i zmęczona nie zauważyłam, że ścieżka rowerowa się kończy i wrąbałam moją stopą w krawężnik. Krwawiąc malowniczo i wykrzykując obcobrzmiące przekleństwa dostarczyłam francuzom stojącym na przystanku obok niemałej atrakcji. 25km od domu bez plastra i bez wody musiałam improwizować. Nie dość że ten wspaniały bandaż trzymał się do końca to jeszcze wyglądał niesamowicie Nie sadzę że świat widział bardziej elegancki opatrunek niż z mokrej chusteczki i gumki do włosów z kokardką. Tak więc ta cholerna góra pokonała mnie odbierając mi zwycięstwo i fragment paznokcia. Powiedziałam sobie że jak nie przejadę tego punk tu na rowerze to ine wyjadę stąd i będę próbować aż do śmierci…no albo do utraty pozostałych paznokci. Ostatni 4 dzień przemyślałam dokładnie i zaplanowałam trasę dookoła jeziora tym razem próbując przejechać Punkt Śmierci z drugiej strony. Zaopatrzyłam się w jedzenie na drogę i bez żalu ominęłam ten idiotyczny przymus jedzenia obiadu o 12.Szczęśliwie okazało się że miałam rację i z drugiej strony podjazd był zdecydowanie bardziej przystępny. A potem to dosłownie było już „z górki”. Było to dobre uwieńczenie wszystkich wypadów dookoła jeziora.
Na następny dzień przyjechał do nas wujek dzieci . S. jest pół Francuzem pół Amerykaninem a mieszka..w Etopii. Był przemiły i mogłam wreszcie porozmaiwać płynnie w jakimś języku. S. jednocześnie stał się też moim łączem internetowym. To” łącze” wyglądało tak, że pakowaliśmy się do auta, każdy ze swoim laptopem i jechaliśmy razem do Annecy na piwo i internet. Naprawdę średniowecze…żeby trzeba było JECHAĆ po internet jak po zimnioki. Po drodze jednak urządziliśmy sobie ciekawe pogawędki o Polsce. Nie zaskoczył mnie. Ma mniej więcej takie informacje o Europie wchodniej jakie serwuje BBC. Pierwszym słowem jakie się kojarzy Francuzom z Polską to :komunizm. Potem jest jeszcze Walensa,Wódka,Shopen. W sumie to taka jakby nasza wersja zestawu :wino, kobiety i śpiew . Nie wiem nadal czy to ignorancja czy po prostu zdrowy wybór przydatnej w życiu wiedzy..
W ostatni weekend zaplanowaliśmy wypad na jedna z przepięknych gór otaczających jezioro. Ucieszyłam się bo kocham góry w każdej postaci .


Wybraliśmy Parmellan, góre która przypomina koronę. Widziałąm ją już wcześniej z mojego okna i zawsze miała królewska otoczkę z chmurek. Bardzo liczyłam na to że jednak tym razem będzie dość przejrzyście. Po 2,5 h całkiem przyjemnego podejścia . Strasznie się zawiodłam ponieważ na szczycie widać było tyle co w saunie i równie dobrze w każdej chwili mogłabym się spodziewać kogoś w ręczniku. Jedyne co pozwalało rozpoznać, że to faktycznie szczyt Parmellan to schronisko. 

Następnego dnia zaczęliśmy się pakować i w niedzielę rano wyruszyliśmy na wspomniane przez mnie już wcześniej południe. Cel trasy to miasteczko La Croix Valmer nieopodal St. Tropez. 7 h drogi i właściwie tylko dvd powstrzymało dzieci przed wzajemnym rozszarpaneim się...
c.d.n
Salut